Koronacja Władysława Łokietka
Władysław Łokietek miał pełne postawy do tego, by starać się o zgodę papieża na koronację na króla Polski. Rządził Małopolską i Wielkopolską. Starania o koronację trwały wiele lat, a intrygi wrogów Łokietka opóźniły decyzję papieską. Z wielką radością witano w Polsce wracające poselstwo, które przyniosło dobre wiadomości od papieża z Awinionu. 20 stycznia 1320 r. w katedrze krakowskiej odbyła się wspaniała uroczystość. Świątynia była zapełniona duchowieństwem, rycerstwem, mieszczanami i liczną rzeszą zaproszonych gości. Uroczystą mszę Św. Koronacyjną celebrował w asyście biskupów arcybiskup Janisław. Na ołtarzu jaśniała nowa korona królewska. Z zapartym tchem zebrani śledzili moment, gdy do ołtarza głównego zbliżała się w odświętnych szatach para królewska, Władysław i jego małżonka Jadwiga. Zgodnie z przyjętym ceremoniałem książę ukląkł, a arcybiskup Janisław namaściwszy go olejami włożył na jego głowę koronę królewską, wręczył miecz koronacyjny oraz berło. W chwilę później koronował księżnę Jadwigę Łokietkowi na królowa Polski. Murami Katedry i Zamku Królewskiego wstrząsnęły potężne okrzyki na Cześć króla Władysława Łokietka i Królestwa Polskiego. W mieście zapanowała wielka radość.
Ten dzień był nie tylko dniem triumfu króla, ale i wszystkich, którzy pomogli mu w trudnych chwilach i walczyli o zjednoczenie Polski. Po koronacji dokumenty wystawiane przez króla były pieczętowane nową pieczęcią majestatyczną. Na głównej stronie pieczęci znajdowała się postać siedzącego na tronie władcy z koroną na głowie, berłem w prawej, a jabłkiem w lewej ręce, u stóp zaś widniała tarcza z herbem kujawskim. Na stronie odwrotnej znajdował się ukoronowany orzeł krakowski, który był symbolem państwa polskiego. Koronacja Władysława Łokietka była ważnym wydarzeniem międzynarodowym i wzbudziła duże zainteresowanie w Europie. Odnowienie Królestwa Polskiego przez Łokietka oznaczało, iż władza króla polskiego rozciąga się na wszystkie ziemie polskie, te które przed dwustu laty wchodziły w skład państwa polskiego. W rzeczywistości władza nowego króla ograniczała się do Małopolski, Wielkopolski i Kujaw.
Próby przyłączenia Pomorza Zachodniego i Gdańskiego
Pomorze Zachodnie było w szczególnie trudnej sytuacji, rozdrobnione na kilka dzielnic podlegało Brandenburgii i cesarzom niemieckim. Tylko ważne kontakty łączyły tę dawną dzielnicę Polski z oddalonym Królestwem. Pomorze Gdańskie zaś przemocą zostało zajęte i oderwane od Polski przez Krzyżaków. O trudnych wydarzeniach w latach 1308-1309 Władysław Łokietek nigdy nie zapomniał, nie pogodził się także z utratą tej ważnej dla Polski dzielnicy. Próbował początkowo odzyskać Pomorze na drodze bezpośrednich rozmów z Krzyżakami. Gdy ta droga zawiodła nadał sprawie sporu z Zakonem charakter międzynarodowy. Europa dowiedziała się, jak okrutni są rycerze zakonni z czarnym krzyżem na białych płaszczach. 14 kwietnia 1320 r. w kaplicy Świętego Mikołaja w Inowrocławiu odbył się proces. Wyrok spełnił pokładane nadzieje króla i czynił sprawiedliwości zadość, lecz Krzyżacy nie mieli zamiaru podporządkować się decyzjom sędziów papieskich, a ci nie dysponowali siłą, aby doprowadzić do wykonania wyroku. Po ogłoszeniu wyroku delegacja Krzyżaków udała się na dwór papieski do Awinionu ze skargą na wyrok i sędziów. Pieniędzmi i zręcznie zmyślonymi kłamstwami skłonili papieża do zajęcia tym razem stanowiska nieżyczliwego Polsce. Król polski zrozumiał, iż procesami sądowymi nie odzyska Pomorza, pozostała jedynie droga walki zbrojnej.
